Crossfit en de sporttas. Het is als met TikTok, BeReal, Substack – ineens is het er, en iedereen zit erop, behalve jij. Jij bent op Facebook blijven hangen, en je kijkt online in het rond, en denkt, wat heb ik gemist?
Zo is het ook met de sporttas bij Crossfit. Het is niet meer simpel sportkleding, water, en als je gek wilt doen, een handdoekje in je tasje. Het zijn nu tot de verbeelding sprekende sporttassen in formaat hutkoffer. Ik denk dat menig backpacker die 6 maanden onafgebroken door de jungle reist, jaloers is op de enorme sporttassen die tijdens een les langs de zijkant van de box liggen.
Dit zijn niet zomaar tassen. Nee, dit zijn complexe bouwwerken met verschillende compartimenten, met elk hun eigen rits, waarin weer verschillende tasjes gehuisvest worden, ook weer met hun eigen ritsen. Er zijn meerdere hengels (al dan niet uitgeklapt): het kan als een rugzak gedragen worden, maar ook als schoudertas, er zitten afritsbare kleinere tasjes aan, zowel links als recht, en gespen, om nog meer tasjes aan te hangen. Ik vermoed zelfs dat deze tassen uitklapbare rugpanden hebben zodat het als matras gebruikt kan worden, of, voor degenen die all the way gaan, vastgeklikte stukken zeil zodat er een tent van gemaakt kan worden.
De aantrekkingskracht van deze tassen is enorm. Want wát stop je er allemaal in? Natuurlijk, ik had al wel vaker gezien dat er magnesium uitgehaald werd (in zo’n handig klik/rits zakje), of bijvoorbeeld leertjes of andersoortige handschoenen; elke klim- of hangactiviteit vereist een ander soort bescherming. Ook sportschoenen had ik er uitgediept zien worden. Want hardlopen of deadliften; je hebt andere schoenen nodig. Springtouwen – een double under gaat toch beter met je eigen springtouw (daarom kan ik die nog steeds niet). Steunkousen, o nee, ‘knee sleeves’, waterflessen met elektrolyten. Ik wacht nog op de dag dat er eigen dumbbells en kettlebells uitgehaald worden – want dat tilt toch net even wat lichter.
Toegegeven, ik maak geregeld dankbaar gebruik van deze kruiken van Sarefat.
Nadat ik er al heel vaak grapjes over gemaakt had, trok ik op een avond de stoute schoenen aan, en vroeg of ik eens in zo’n tas mocht kijken. Eén iemand was zo aardig om mijn onbedwingbare nieuwsgierigheid te voeden. Ik had een hele les al gemekkerd over die enorme sporttassen, en waarschijnlijk om van mijn gezeur af te zijn, opende hij zijn tas.
Ik denk dat Pandora zich ook zo gevoeld moet hebben toen Zeus haar die doos gaf. Ik voelde de opwinding door mijn lijf, en verwachtte voor eens en voor altijd er achter te komen welke geheimen deze sporttassen herbergden. En wat ik al die tijd al misliep.
Maar zoals het is met vrouwen en handtassen, is het met mannen en sporttassen: je kunt er beter niet in kijken.
Ik heb er wel een nieuwe fascinatie bij.