Ik kwam van de wc, met een paar diepe zuchten en wat gekreun (het viel me zwaar), en keek recht in het gezicht van een ‘mannetje’ in huis. Gauw deed ik de deur achter me dicht, in de hoop dat er geen walm achter me aankwam.
Deze week worden er boven nieuwe kozijnen geplaatst, en daar ben ik natuurlijk hartstikke blij mee en dankbaar voor, maar je hebt wel weer de hele tijd mensen door je huis heen, op plekken en momenten waarop je het niet verwacht.
Nieuwe kozijnen betekent geen raambekleding, dus dat wordt douchen voor een open raam. Ok, je zou het natuurlijk kunnen afplakken, maar daar ben ik te lui voor. Voordeel is wel dat Geert nu ‘s ochtends lekker vroeg beneden is, er zijn dus ook positieve kanten!
Maar wij zijn geen doe-het-zelvers wat dat betreft (een gevleugelde uitspraak van Geert is dan ook ‘Een schilder moet je laten schilderen’). En door de jaren heen hebben we al heel wat ‘mannetjes’ over de vloer gehad die dingen kwamen maken, of opknappen.
Het punt is, je krijgt geen ‘mannetjes’ over de vloer, maar echte mensen. Mensen met lange verhalen, met overtuigingen, met wensen. Zoals die ene keer dat iemand met z’n zweetreet in mijn bank plofte, en begon te vertellen dat hij bij een ander huis altijd lekkere gehaktballen kreeg tijdens het werk. (Helaas, daar stak ik nogal bij af: kopje koffie met een klein koekje, dat was het).
Als er vreemden in je huis zijn, word je je plotseling heel erg bewust van jezelf, en hoe je je door je huis begeeft. Die continue alertheid is best vermoeiend.