Aaltine Hoekstra

Divers

All Overpeinzingen

Competent

Divers

Wat kan ik nou eigenlijk? Dat vraag ik me weleens af. Tuurlijk ik kan heus wel dingen opnoemen die ik kan, maar ik heb het over vaardigheden, of kennis, waar je iets aan hebt als het gaat om overleven. Stel, je belandt op een onbewoond eiland met mij, ok, dan kan ik aangeven of je ‘red mij’ of ‘redt mij’ in het zand moet schrijven, voor het geval er toevallig een helikopter voorbijvliegt.

Zou je met mij in een rampsituatie belanden, dan zitten je geliefden sneller dan je zou denken aan de natte cake bij de DEL. (Deze grap was te goed om niet te gebruiken, Simon!)

Toen ik afgelopen week voor het eerst zeilde, en ik redelijk overstag kon gaan, en begon te begrijpen wat aan de wind, voor de wind, halve wind, en ruime wind betekende, om maar eens wat termen te noemen, voelde ik me competent.

In dat kader besloot ik ook zelf onze muren te gaan verven. Tape, verf, kwasten, tijd, dat zou moeten lukken toch. Ik had een uitgekiende planning, een duidelijke briefing van mijn zwager gekregen, en ik verheugde me al helemaal op dat competente gevoel dat ik zou ervaren. Yes, ik kan iets! Ik zou vanaf nu aan elke avond naar onze muren staren, en denken, dat heb ik toch maar mooi gedaan. Wat een heerlijk gevoel zou dat zijn.

Dat gevoel bleef uit. Wat een pokkewerk.

3x is scheepsrecht

Divers

3x is scheepsrecht. En aangezien het me drie keer in korte tijd is overkomen, achtte ik de tijd rijp om erover te schrijven.

Mannen die vreselijk beginnen te gapen op het moment dat ik iets vertel/toelicht/uitleg.

Nu weet ik wel dat ik lang van stof kan zijn, bedoel haal me niet los. Maar anderzijds doe ik heus wel m’n best om kort en bondig te zijn.

Ik heb het dan ook niet over een klein gaapje dat je even stiekem achter je vuistje pleegt, zo’n gaapje waarbij je je lippen op elkaar probeert te houden, en je neusgaten zover mogelijk openspert om de benodigde zuurstof naar binnen te halen.

Nee, minstens vijf grote ongegeneerde gapen in een minuut, waarbij de mond zover opengaat dat een zwarte huisvlieg er geen weerstand tegen kan bieden, omdat de luchtstroom die aangezogen, wordt zo sterk is.

Zijn het zulke slaapverwekkende verhalen dan?

Voor de wind

Divers

Zoals je in de zomer plannen maakt om het straks allemaal anders te gaan doen, zo deden wij dat ook afgelopen zomer ook. We gingen zeilen! Nederland rond, de wereld rond.

Vaak blijven zulke plannen natuurlijk iets waar je het alleen maar over hebt, maar waar niets van terechtkomt.

Dus hadden we bedacht, we laten ons eerst een keertje op sleeptouw meenemen, vinden we het leuk, gaan we op zeilles, en zo kijken we steeds een stapje verder of we er mee door willen.

Dus een paar weken geleden hadden we een zeiltochtje afgesproken met een kennis, en het kwam me natuurlijk totáál niet uit. Ik wilde liever sporten, ik wilde liever niets doen, ik had nog duizend-en-één dingen op m’n to-do-lijst staan. Ik had hoofdpijn, ik was moe. Ik wilde dat de dag klaar was.

Maar goed, dat zijn allemaal geen goede argumenten om iets niet te doen, dus gingen we op een mooie donderdagavond het water op, en het was heerlijk. Alsof met het uitvaren van de haven, ik ook wegvoer van alle drukte in m’n hoofd en lijf. Halverwege keek ik op m’n telefoon en zag allerlei berichten met verzoeken, opdrachten en nog meer to-do’s, en ik kieperde m’n telefoon zo overboord. Weg ermee. (Grapje natuurlijk, maar het had gekund).

Toen ik dit verhaal de volgende avond tijdens de scabseizoensopening vertelde aan een man die speciaal voor die avond naar Urk was komen zeilen, werd er goedkeurend geknikt, en het voelde alsof ik geslaagd was voor het zeilerstype.

(Afgelopen dinsdag onze eerste echt zeilles gehad, en het ging ons redelijk voor de wind!)

Bootje betekenis bloggen

Divers

Ik kreeg van skepr een rekening van 30 euro voor m’n domeinnaam. Nu moet je weten dat ik moeite heb met bedragen rond de 20/30 euro. Heel vervelende bedragen om te betalen. 300 euro geen probleem (bij wijze van), maar 30 euro – brrr.

Dus dat was het moment waarop ik ook dacht, ach laat ik het maar opzeggen, dan stop ik met bloggen, het was leuk, tijdje geprobeerd, maar nu weer klaar.

Dat hele schrijven, hetzij dagelijks, hetzij om de paar dagen, het verandert niks. Ik typ het ofwel hier op deze pagina, of het verhaal, de gedachte of anekdote zit in m’n hoofd. Wel schrijven, niet schrijven, het maakt geen verschil.

En ik denk dat ik onbewust toch op zoek was naar betekenis. Dat er zich iets zou ontvouwen. Dat iets duidelijk ging worden.

En toen zat ik zondag in de kerk, terwijl ik een bootje vouwde, ook na te denken over betekenis.

(Ok… ik zie dat hier zich een patroon ontvouwt.)

En toen duidelijk werd dat dat bootje gewoon maar een papieren bootje was, werd me ook duidelijk dat schrijven ook maar gewoon schrijven is. En zo pakte ik de spreekwoordelijke pen weer op, en ik zag dat het goed was.

En zo kreeg dat bootje toch zijn betekenis.

All fours

Divers

En als ik straks stokoud ben, zal ik iedereen nog steeds vertellen dat ik op mijn vijfenveertigste van oost naar west ben gereden. En daardoor eindelijk heb geleerd om gewoon mezelf te zijn.

In de vakantie las ik All Fours van Miranda July. En ik heb in geen tijden niet zo’n raak, gevat, geestig, vies en open boek gelezen.

Ik heb een tijdje gedacht wat ik er nog over zou moeten zeggen, omdat het boek hoog in de lijstjes van de kranten stond, en zo’n beetje door zichzelf respecterende media al is gerecenseerd. En wat moet ik er dan nog aan toevoegen? Maar ja, anders wordt dit een leeg veld, en dat is ook zo saai.

Het verhaal gaat over de 45-jarige ik-persoon (Miranda July zelf, al schijnt feit en fictie door elkaar te lopen), en zij besluit om een reis te ondernemen naar New York, alleen, als een cadeau aan haarzelf. Om er een soort queeste van te maken, gaat ze met de auto. Want hoe leef je eigenlijk het leven, als je je vooral een actant voelt in je eigen leven?

Ze belandt bij de eerste beste afslag in een motel, een half uurtje van haar huis vandaan. Om daar vervolgens een motelkamer op te laten knappen voor 20 duizend euro, en verblijft er drie weken, terwijl haar man en non-binaire kind (pronouns ‘diens’) denken dat ze onderweg is naar New York. De reden dat ze drie weken in dat motel blijft, is de 20 jaar jongere Davey, met wie ze een soort affaire begint.

Net als met de serie Baby Reindeer had ik hierbij ook het gevoel, de werkelijkheid is nog gekker dan je zou denken. In All Fours ook, de ene bizarre en gekke situatie na de andere doet zich voor. Zo is er een ‘tamponscene’ – de enige vorm van penetratie die er plaatsvindt tussen de ik persoon en Davey. Of een halfnaakte dansvideo op insta om de aandacht van één persoon te trekken (anticlimax: de reactie komt niet). Of, het openbreken van het huwelijk, en daar wel een bepaalde vrijheid voor terugkrijgen, maar toch ook veel verliezen. Al die opeenvolgende scènes maken het vooral een (on) smakelijk en geestig boek.

De stijl van het verhaal werkt: de rake en gevatte beschrijvingen, analogieën en metaforen. July deelt haar gevoelens en werkelijkheid, en het zo weet te beschrijven dat het een universeel gevoel is. Het gaat over één leven, en tegelijkertijd gaat het over ieders leven. Ok, misschien iets meer specifiek vrouwen in een bepaalde leeftijdscategorie. Maar aan de andere kant, de vragen over hoe leef ik het goede leven, hoe houd ik balans, dat zijn universele vragen.

(Hier zou ik een aantal citaten plaatsen van situaties die typerend zijn voor de stijl, maarrrr ik ben m’n ereader even kwijt, plus het kabeltje om op te laden).

((Ik moet er weer even inkomen, zoals je merkt)).

Bootje vouwen

Divers

Ik kan van een snoeppapiertje een bootje vouwen.

In mijn kindertijd heb ik dit ooit eens van mijn opoe geleerd, en ik moet bekennen dat ik nogal trots ben op het feit dat ik dit kan. Het is niet een trots die ik dagelijks voel, of een deel van mijn identiteit bepaalt, en ik voel dit ook maar op één plek, en één tijd, en dat is als ik in de kerk zit.

Dat is ook het enige moment waarop ik een bootje vouw van een snoeppapiertje, en zelfs niet eens elke week, want ik neem nooit snoep mee, dus ik moet toevallig van iemand anders een fruitella krijgen, en dan kan ik, met veel genoegen, een bootje vouwen.

Stiekem hoop ik ook altijd dat iedereen meekijkt, en goedkeurend denkt, zo hé, zij kan een bootje vouwen. Wauw. Met gepaste trots geef ik vervolgens het bootje aan één van m’n kinderen, en ik zie ook het ontzag in hun ogen wanneer ze eerbiedig het bootje van mij aannemen om mee te spelen.

Ik heb altijd gehoopt dat het bootje symbool stond voor iets groters. Het zou iets moeten betekenen dat ik van een vierkant velletje een bootje kon maken. (Het is natuurlijk niet zo gek dat ik juist in de kerk, een plek met één en al betekenis, ik altijd naarstig aan het denken ben waar dat bootje nou precies symbool voor staat).

Toen ik vanochtend na geconcentreerd vouwen het bootje aan m’n oudste wilde geven, gaf precies op hetzelfde moment degene die naast ons zat, óók een keurig gevouwen bootje van een fruitellesnoeppapiertje.

En toen plots kwam het grote inzicht: een bootje vouwen is gewoon een bootje vouwen.

Terugreis

Divers

Het begint ondertussen traditie te worden dat we op de terugreis van een vakantie op de grens van Frankrijk en België stranden met autopech. Deze keer een kapotte band.

En het ging zo voorspoedig. We hadden alle wind mee. Het was rustig op de weg, cruisecontrol op 160. Met rond de 350 km op de teller nog, tankten we, waarna we een melding kregen van lage bandenspanning. En even later, poef, band leeg. We stuiterden een afslag af, en belandden op een weggetje met allerlei reactiewoningen.

Vorig jaar strandden we (met een andere auto) in een autogarage, waar nie-mand ons wilde helpen. Deze keer hadden we het niet beter kunnen treffen, en kwamen we stil te staan voor de woning van een heel behulpzaam echtpaar, dat blij leek te zijn dat er eindelijk wat reuring was op de zaterdagmiddag. Ik kreeg af en toe un café avec un petit lait. De kinderen kregen sap en een grote zak chips. Ik kreeg aardbeien- en bramenjam uit eigen tuin én we mochten gebruikmaken van hun toilet.

Van alles geprobeerd om de band te ‘maken’, maar niks lukte. Ik kreeg instant flashbacks naar vorig jaar: op zaterdagmiddag stil komen te staan in een verlaten gebied; elk plan of idee loopt op niets uit.

Ik kan er wederom een heel lang verhaal van maken – we hebben tenslotte 6 uur gewacht op vervangend vervoer. In die 6 uur gebeurde er veel, en tegelijkertijd net niks. M’n vader is vanuit Urk in de auto gestapt om ons op te halen, en ongeveer tegelijkertijd dat m’n vader er was, kwam ook ons vervangend vervoer, en is m’n vader weer omgekeerd. Daar voel ik me nog wel schuldig over.

Maar goed, ik zou van een lang verhaal een kort verhaal maken. De tweede les die we geleerd hebben, is hoe belangrijk het is om vriendelijk en behulpzaam te zijn. Voor onszelf om te onthouden: als je iemand kan helpen, of iemand doet een beroep op je, probeer dan naar je beste kunnen diegene te helpen. Dat is wat ik aan dit hele smakelijke gebeuren, wil onthouden.

Aankomst

Divers

Je hoeft niet met vakantie te gaan, om vakantie te hebben. Dat is een zin die de afgelopen weken door m’n hoofd spookt, omdat ik me niet meer kan herinneren dat ik ooit zo relaxed was.

Deze zin klinkt misschien ook tegenstrijdig aangezien we nu in een schattig huisje, in een straatje, op loopafstand van het strand, in Toulon, in Frankrijk zitten. (Laat Geert het niet lezen, want ik was degene die graag met vakantie wilde).

Ik was al gewaarschuwd dat het hier bloedje heet was, dus ik was enigszins ingesteld op een verzengende hitte, die eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Dus toen ik ergens op een parkeerplaats, in een kilometer lange rij in de brandende zon stond te wachten voor een wc’tje, kon ik al een beetje proeven aan de hitte die ons stond te wachten.

Toen we na 13 uur aankwamen op bestemming, zonder noemenswaardige maaltijd te hebben gegeten, kregen we te horen dat we ons huis niet in konden. Er volgde een ingewikkeld verhaal over een sleutel, en een slotenmaker, en dat er daardoor er nog geen schoonmaakteam door het huis was gegaan. (Lees: het bedlinnen van de vorige gasten lag nog op de bedden, en de poepspetters en schaamharen zweefden nog door de badkamer).

Stonden we dan in de hitte, moe en hongerig. We besloten maar op zoek te gaan naar een eetgelegenheid. Maar dat vonden we niet, want alles ging pas op z’n vroegst om 19.00u open. Nog steeds, warm, moe en hongerig.

Dan maar op zoek naar een supermarkt. Dat is in ieder geval een omgeving die vertrouwd is, en waar ik m’n weg weet te vinden. We waren nog zo helder van geest dat we niet zwichtten voor een McDonalds, en konden ondertussen het huisje in, de sleutel was gevonden. In het huisje konden we de koffers dumpen, maar echt neerploffen was er niet bij, want we zaten nog in andersmans viezigheid.

Weer aan de wandel, weer een poging om een restaurant te vinden, en jawel, we hadden deze keer geluk. Of eigenlijk, het was nu na 19.30, en de restaurants waren open.

Het eten was vooral schransen, maar we zaten verrassend leuk. Na het eten kwamen we terug in ons huis, schoongemaakt, alhoewel ik zelf ‘s avonds nog heb gestofzuigd (o, had ik m’n Dyson maar meegenomen).

Gevoed, gelaafd en gedoucht vleiden we neer op onze bedden. Eind goed al goed.

Vakantie

Divers

O, o, o, als ik een kat was, dan was ik nu aan het spinnen. En dat wil wat zeggen, want ik houd totaal niet van katten.

Maar ik ben momenteel zo hard aan het genieten van mijn vakantie. En het enige wat ik doe is lezen, en nog meer lezen, en de dag zo inrichten dat ik nog meer kan lezen.

Ik bereik dit punt niet vaak, maar soms vertraag ik zo, dat ik in een staat raak van onmetelijke luiheid.

(En ok, met dit schrijven jammert er heus wel een kind aan m’n hoofd, en wordt er ruziegemaakt, maar het mooie is dat ik zo lui ben, dat voordat ik een halfslachtige zin heb geuit, het gejammer en het geruzie alweer afgelopen is, omdat alles met tijd zichzelf wel weer oplost).

Het feit dat ik hier nu op deze plek aan het typen ben, komt ook alleen maar omdat m’n ereader aan het opladen is, omdat ik vanmiddag weer verder ga lezen, en ik even de tijd moet overbruggen. Ik herinner me nu ook dat ik nog een vriendin een appje moet terugtypen. Duurt alleen maar 4 dagen voordat ik antwoord.

Het enige lastige aan deze staat is, is dat er een moment komt dat ik er weer uit moet ontwaken. En des te verder je wegzakt, des te langer het duurt voordat je weer op dreef bent.

Navigate