Een tijdje terug wilde ik een stukje schrijven over de cijfers van seksuele intimidatie bij vrouwen en mannen. En hoe scheef die verhouding is (als in: vrouwen krijgen in hun leven significant meer te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag dan mannen).
Er was ergens een incidentje waar ik wat over hoorde, maar hoe er later in de appgroep op gereageerd werd, vooral door mannen, zette me aan het denken. Dat wat voor mannen grappig of lollig kan zijn, kan voor vrouwen heel anders zijn. De kans dat iets wat ‘grappig’ begint, uitloopt op een onveilige situatie, is voor vrouwen groter dan voor mannen. Daar wilde ik wat over schrijven.
En toen werd ik zelf lijdend voorwerp. Ik kwam erachter dat er een in elkaar geknutselde foto van mij rondging onder leerlingen. Zo eentje die niet bepaald vleiend is bedoeld. (En achteraf bleek dat iets te zijn wat zich vooral vorig jaar afspeelde).
Het heeft me uiteindelijk wat inzichten opgeleverd over ‘victim blaming.’ Dat anderen je de schuld gaan geven van iets wat je overkomen is, is op geen enkele wijze oké. Dat is (denk ik?) iets waar we allemaal wel van doordrongen zijn. Maar ik merkte bij mezelf ook een soort van victim blaming op.
De foto die over mij in elkaar gefotoshopt was, was geïnspireerd op een foto van mij die op internet staat, die ik zelf hier eens op mijn blog heb geplaatst. Dus tja. Eén plus één is twee?
Ik voelde me dom, een sukkel, naïef. En ik had geen zin meer in schrijven op mijn blog. Ik voelde me een tijdje onveilig terwijl ik op school rondliep, vond het niet meer leuk om contact te hebben met leerlingen. Ik kon niet op één iemand boos zijn, dus was ik boos op iedereen. Ik vond het gênant om erover te praten, en tegelijkertijd vroeg ik me af of ik er niet wat meer tegen moest vechten. (Overigens alleen maar lof en eer voor hoe mijn leidinggevende dit heeft opgepakt).
Het ebde weg. De vakantie staat voor de deur. En ik ben weer terug.
Comments are closed.