We hebben onze twee auto’s weggedaan, en er eentje voor in de plaats teruggekocht. Een tank. Een zevenzitter. Het is zoiets als de seks eruit, lepeltje lepeltje slapen erin. (Een Volvo XC 90 T8 voor de liefhebber). We werken allebei op hoogstens 10 minuten fietsen van ons werk, kinderen gaan op de fiets naar school, dus eigenlijk was het onnodig om twee grote auto’s voor de deur te hebben. We hebben al eens eerder een zevenzitter gehad, en qua ruimte was dat fantastisch!
Dat we nu een auto moeten delen, is even wennen, op een grappige manier. Er is tussen ons nu een soort nieuwe competitie ontstaan wie het minst de auto nodig heeft, wie het het minst erg vindt om te fietsen.
Toen ik nog standaard over een auto beschikte, fietste ik eigenlijk al het meest van de tijd. Geen probleem dacht ik dus om terug te gaan naar 1 auto. Maar toen ik vorige week van huis naar werk, van werk naar basisschool, van basisschool terug naar werk, van werk naar oude bakkerij, van oude bakkerij weer terug naar werk, en van werk weer naar huis moest fietsen, voelde dat toch anders.
Gelukkig had ik tijdens al die fietskilometers genoeg tijd om na te denken over waarom dít fietsen toch anders aanvoelde dan het fietsen dat ik hiervoor deed.
Ik concludeerde dat het te maken had met vrije keuze vs verplichting. Toen ik nog een auto had, was het een vrije keuze om op de fiets te stappen, en de auto niet te gebruiken, en dat gaf een goed gevoel. (Iets waar ik nog meer genoegen in schep is om tegen anderen te beginnen over waarom ze vredesnaam op een elektrische fiets fietsen! O, wat heb ik me hier al ongeliefd mee gemaakt. Maar dat is iets voor een andere blog). Maar nu ik fiets uit verplichting, óók als het regent, voelt dat toch anders. Minder verheven, meer alledaags. Het bewuste betekenisvolle is er vanaf. Het is nu zwoegen, zweten en zwalken over de weg.
En, is dat erg? Nee, helemaal niet. Ik zal fietsen tot ik een ons weeg. En áls ik dan eens de auto pak, zet ik lekker stoelverwarming en -massage aan, stuurverwarming desgewenst, lekker muziekje of podcast, kinderen zitten mijlenver uit elkaar, dus geen geëtter achterin, en dat, dat is pas genieten.