Ik had natuurlijk ongeveer een maand lang niets geschreven. Dat had verschillende redenen, maar onderaan de streep komt op het simpel neer op: ga je even zitten en wat typen, of niet. Ingewikkelder dan dat is het niet.
Ik heb niet zoveel lezers, dat denk ik. En dat is fijn, want dan zijn de verwachtingen ook niet hoog. Wel of niet schrijven, het maakt niet zoveel uit.
Maar ik heb in ieder geval twee lezers, een echtpaar, m’n schoonouders, die af en toe noemen dat het rustig op m’n blog is. En dan mompel ik wat over jaja ik zou weer eens wat moeten schrijven inderdaad.
Vorige week hadden we weer zo’n gesprekje, en m’n schoonmoeder zei, ja, we kijken elke dag even.
En dat trof me. Plotseling zag ik m’n schoonouders ontwaken, de wekker gaat, ze stappen uit hun prachtige aanbouwslaapkamer met uitzicht op de tuin en vijver, de keuken in, zetten koffie en ondertussen halen ze de Stentor uit de brievenbus. M’n schoonmoeder schenkt koffie in, en gok zo dat ze haar leesbril opzet, de iPad erbij pakt, en wat langs verschillende nieuwssites bladert. Telegraaf, Facebook, en misschien nog wat golfnieuws. Uit gewoonte gaat ze naar m’n blog, en keer op keer is daar niks nieuws.
O, de teleurstelling, die voelde ik vorige week. Eén schoondochter hebben ze, mij, en ik laat ze de dag starten met een teleurstelling. Met een leegte. O, wat erg, wat doe ik ze aan! En ik kon dat maar niet van me afzetten.
Niet omdat me dat gevoel werd aangepraat, maar omdat er elke dag opnieuw twee mensen zijn die graag iets van je lezen.
En daarom, is vandaag deze blog voor jullie!
Comments are closed.