Ik heb een gekke irrationele angst om kaartjes bij iemand door te brievenbus te gooien. Ik heb doorgaans niet veel last van sociale drempels, maar een kaartje door iemands brievenbus gooien dat kan zomaar weken duren voordat ik daar de moed voor gevonden heb.
Ik verstuur wel graag kaartjes. Iemand een kaartje sturen is een manier om te laten weten dat je aan iemand denkt en dat je meeleeft, in blijdschap of verdriet. Ik denk ook dat je met een kaartje nooit mis kan zitten, omdat je daadwerkelijke moeite moet doen om dat kaartje bij iemand in de brievenbus te krijgen: je moet naar de winkel om een kaartje te kopen, eventueel postzegeltje met envelop erbij, je moet een adres achterhalen, je moet bedenken wát je op het kaartje zet, je moet een pen vinden en tekst schrijven op het kaartje. Terwijl je dat doet, moet je opletten dat je geen taalfouten maakt, en geen vieze vingerafdrukken achterlaat op het kaartje. Daarna het kaartje in de envelop, adres erop, en vervolgens beland ik in een soort bevriezingstoestand. Dat is trouwens mijn trauma-response.
Zodra er een kaartje netjes in envelop met adres op een zichtbaar plekje in de keuken ligt, dan is het als een schaduw die me maar blijft achtervolgen. Soms belandt een kaartje wel in een tas, of al in de auto, maar de stap om dat kaartje daadwerkelijk door de brievenbus te gooien, kost dagen, zo niet weken.
Heb je weleens meegemaakt dat je een kaartje in de brievenbus wilt gooien bij iemand, en dat je diegene dan precies op dat moment ook ziet, of tegenkomt? Dát is mijn allergrootste angst. Dat intense ongemak wat ik dan zal voelen op dat moment, dat is wat me altijd tegenhoudt als er weer een kaartje ligt te wachten.
Als je een zorgvuldig geschreven boodschap op het kaartje hebt gezet, dan is dat wat je die persoon toewenst, maar als je precies op dat moment ook diegene tegenkomt, dan ben je wel genoodzaakt te praten over de reden waarom je een kaartje door de brievenbus wil gooien. Maar daarmee is eigenlijk je boodschap van het kaartje teniet gedaan, want je hebt het zojuist net gezegd. Dan is het dubbelop. En daarmee wordt het ongemakkelijk. Want, je neemt je kaartje niet weer mee terug naar huis, zo van: oké, je krijgt het kaartje niet. Dus wat overblijft, is wel dat kaartje overhandigen, maar dat is knullig, want je hebt het zojuist al gezegd. Wat zeg je dan vervolgens?
Er zit niets anders op dan mijn zuinigheid opzij te zetten, een postzegel te kopen, en kaartjes via de post te versturen. Angst omzeild.
(Gelukkig heeft mijn wederhelft geenszins last van deze angst; die zwaait gewoon vrolijk naar huiseigenaren in pyjama, terwijl hij zonder scrupules kaartjes door brievenbussen gooit!)
