Vandaag een middagverslag van een gewoon tevreden mens.
Het begon met het feit dat ik me ‘‘s middags permitteerde om naar het Berechja te wandelen. Klinkt als iets heel simpels (is het natuurlijk ook), maar er is altijd wel een reden om niet te kiezen voor wandelen. Maar nu nam ik het heft in eigen handen, en koos er wél voor.
Vanmiddag wilde ik per se een (dynamisch) keuzeformulier in elkaar kunnen zetten met ons roosterprogramma. Na veel klikken, uitproberen en logisch nadenken, had ik het voor elkaar. Tjong, wat kun je dan genieten van een mooi in elkaar gezet formulier.
Vervolgens kreeg ik van mijn lieve wederhelft de vraag of ík cadeautjes voor de kinderen wilde kopen, die hij beloofd had mee te nemen van z’n skitripje. Afijn, zoals een liefhebbende echtgenoot betaamt, stemde ik toe.
Maar ik was natuurlijk lopend. Dus van het Berechja naar de Intertoys, en dan naar huis. Terwijl ik liep, liep ik te genieten. Ik nam allerlei gedaantes aan. Ik voelde me een scholier door mijn rugtas, en een arbeidsmigrant omdat ik een stukje over geasfalteerde weg liep. Ik liep achter een wolk van overdadige parfum van twee identiek geklede refomoeders, in beige en zwart, tot aan de wagen aan toe.
Ik zag een politieman uit het politiebureau stappen en wilde een flauw grapje maken, maar deed het niet. Ik zag iemand van sport werken achter zijn computer, en wilde op het raam tikken, maar deed het niet.
Een buurvrouw passeerde me rennend, en op mijn vraag hoeveel kilometer ze al in de benen had, antwoordde ze ‘Nog maar zeven.’
Bij ons huis aangekomen kreeg ik Het Urkerland in m’n handen gedrukt van de krantenbezorger.
Kortom, het was een goede dag voor de ezel.