De trouwe lezer zal merken dat de frequentie op m’n blog een dalende trend laat zien.
Grappig genoeg zit de uitdaging van elke dag een stukje schrijven nog wel in m’n hoofd, maar ergens maak ik niet meer de tijd vrij om wat op te schrijven. Bij tijd en wijle vind ik alles zo zinloos. Moeite doen voor iets wat niets oplevert. En terwijl ik heus weet dat daar toch ook wel de kracht in zit. Of het mooie.
De laatste tijd worstelde ik ook met het idee ‘ergens iets van vinden.’ Iedereen vindt overal wat van, en heeft er ook geen moeite mee om dat te verkondigen. Neem bijv de ‘trad wifes’ op social media. (Net zoals met de meeste Engelse termen moest ik natuurlijk eerst opzoeken wat ermee bedoeld werd.) Ik geniet ontzettend van de filmpjes van trad wifes. Ze maken me kalm, ze geven me hoop, en het beurt me op. Maar toen las ik een artikel over, weet niet meer precies waar het over ging, en daar werden de trad wifes bekritiseerd. Iemand met een mening moest mijn geliefde trad wifes bekritiseren. Weg was m’n lol.
Vandaag hoorde ik een anekdote, waarbij een collega uit China zei: ‘Jullie Nederlanders zijn raar. Jullie hebben het gevoel overal een mening over te moeten hebben. Maar dat hoeft toch helemaal niet?’
Heerlijk verfrissend. Geen mening over alles. Misschien zijn oprechte vragen wel goed genoeg.