Zwijgen

Ik begin de kunst van het zwijgen steeds meer onder de knie te krijgen.

In de vakantie las ik een (opvoed)boek waarin nagegaan werd hoe verschillende culturen over de hele wereld hun kinderen opvoeden. De Inuit doen dit met vooral veel stilte.

De kinderen willen dat ik politieagentje speel bij hun ruzies; ik zwijg, en hum alleen wat.

De kinderen hangen lange onnavolgbare verhalen op; ik lach, en hum wat.

Iemand maakt een zure opmerking; ik glimlach en zwijg.

Iemand maakt over hetzelfde onderwerp nog eens een zure opmerking; ik pers mijn lippen op elkaar, ik grimlach, en zwijg.

Iemand mailt een totaal niet helpende opmerking; ik zucht, maar ik reageer niet.

Grappig (en veelzeggend) is het dan weer wel dat ik schrijf dat ik zwijg.