Langer samen dan los van elkaar geweest.
21 juni zijn we 12,5 jaar getrouwd, en alhoewel getallen me niet zoveel doen, merk dat ik er veel aan denk. Ik bedoel, we komen nu ook in het kerkenblad. Dat is toch wel een volwassen mijlpaal.
We zijn van de zomer 12,5 jaar getrouwd, maar we zijn al veel langer samen. We zijn al langer samen dan we ooit los van elkaar zijn geweest. 20 jaar. Er is niemand die ik beter ken dan Geert, en niemand die zo verweven is met mijzelf. Elke dag weer een beetje meer om van te houden.
We waren afgelopen zaterdag een locatie aan het bekijken voor ons feestje van de zomer, en in eerste instantie kon dat niet daar, want er was de 21e ook al een trouwerij. Toen ze begrepen dat wij niet in trouwkleding zouden verschijnen, kon het wel. ‘Want,’ zo zeiden, ‘we hebben de regel dat we één trouwerij per dag doen, zodat het speciaal voor de bruid en bruidegom blijft.’ Prima, kunnen we inkomen.
Even later zaten we een beetje te mijmeren, en min of meer tegelijkertijd bedachten we (enigszins verontwaardigd) dat trouwen eigenlijk helemaal niet zo speciaal is.
Trouwen is makkelijk. Je bent verliefd, je bent vol goede moed, je hebt nog geen leven lang samen gedeeld.
Wat wel speciaal is, is dat je al 12,5 jaar je leven met elkaar deelt. (Dat is verder ook geen moeite hoor met jou Geert, hartje hartje kusje kusje).
Dat je van geliefden ook samen ouders wordt en kinderen opvoedt en een huis houdt. Dat het dagelijks leven vaak niet opwindend is, en vol zit met taken en verantwoordelijkheden waar je niet per se om gevraagd hebt. Maar om elkaar dán niet kwijt te raken, om elkaar te blijven zien en te horen, dat is het echte werk.