38. Ik dacht tot een paar maanden terug dat ik al 38 jaar was. Dat zei ik ook stellig als iemand me vroeg hoe oud ik was. Totdat ik terug begon te rekenen, en ik erachter kwam dat ik nog maar 37 was.
(Ik sta ook bekend als iemand die totaal niet kan rekenen. 4 + 5 is bij mij 11.)
Maar goed, het scheelde toch een jaar. De reden dat ik een jaar mis zat, heeft denk ik te maken met het feit dat ik me een veertiger voel.
Toen ik dat aan een paar mensen vertelde, werd ik enigszins meelijwekkend aangekeken, maar dit waren mensen die de veertig nog niet aangetikt hadden (die zaten nog ergens aan het begin van hun dertiger jaren (en volop in de kleine kinderen)).
Alle veertigers die ik nu ken, de mensen in mijn persoonlijke omgeving, die lijken het goed te hebben. Net even een tikkeltje verder dan ik. Het gezin groeit op, de snotbriebels en pakken vochtige doekjes zijn voorbij. Ze lijken zichzelf goed te kennen, en dat al dan niet in relatie of combinatie met hun naaste. Ze durven hun plek op te eisen. Of zoals iemand het mooi verwoordde ‘ik praat nu met autoriteit.’
En dat, begin ik nu ook te voelen. En daarom kijk ik uit naar die veertiger jaren.