Hoe vat je een skitripje van 4 dagen (waarvan 2 reisdagen) samen, dat aanvoelt alsof je 4 weken bent weggeweest? Ik waarschuw alvast, dit wordt een lang verhaal.
Wat ik denk ik het allerleukst vond van alles? Dat er drie (min of meer) willekeurige met elkaar beslissen om een weekend te gaan skiën, en dat je vervolgens elke dag wel 3x in je broek pist van het lachen. Mijn zusje Miranda (bijna dertiger, moeder en getrouwd), diens vriendin Jacolien (25, vrijgezel) en ik (eind dertig, moeder en getrouwd). Later zul je snappen waarom deze info ertoe doet.
Van te voren waren we bij elkaar geweest om alvast de voorpret aan te wakkeren, appgroepje aangemaakt, maar natuurlijk ook even checken wat ieders ritme is op een dag. Ben je een mooiweerskier? (Ik) Of iemand die de eerste lift wil pakken, met met de laatste nog een keer naar boven wil gaan? (Jacolien). Miranda kon alleen maar glunderen omdat ze er even een paar dagen tussenuit zou zijn.
Ode aan Jacolien
Ik kende Jacolien al van crossfit, en als je het gezellig vindt om met twee zussen te gaan skiën, beiden al wat meer gesetteld, dan val je in de categorie relaxed en avontuurlijk. Dan neem je het leven wat meer zoals het op je pad komt, en heb je minder vastomlijnde kaders van hoe het zou moeten. En durf je risico’s te nemen, want het kan maar zo dat de twee zussen ‘‘s avonds met een theetje en een plaidje willen afzakken, en om 22.00u willen slapen.
Gelukkig was Jacolien mee, want anders was er weinig actie geweest. Op dag van aankomst moesten we haast buiten op het parkeerveld ons omkleden, skies eronder binden, passen kopen, en naar de gondels banjeren. Bij de gondel aangekomen bleek onze skipas niet te werken, en Jacolien ging kordaat terug naar het hotel, terwijl Miranda en ik er een beetje verloren bij stonden, en wie bleek er ook nog eens Duits te kunnen? Jacolien (want, jaar in Zwitserland gewerkt).
Het was prachtig weer, en we deden een paar lekkere afdalingen, en ik had het al wel weer gezien. Maar zo makkelijk bleken we er niet vanaf te komen. Aangezien Jacolien ook degene was die het beste de routes kon uitstippelen, konden we volgens haar berekeningen nog best twee liften pakken voordat ze zouden sluiten. Oja, en we moesten ook nog terug met een bus omdat we in een ander dorp uitkwamen. Ik slikte een paar keer, en wist, het gaat zo worden.
Van een kennis van Jacolien hadden we een ‘plan van Jan’ gekregen: alle leuke tentjes en restaurantjes in de buurt van Saalbach/Hinterglemm. Alles met rode parasollen bleek gezellig. Drankje hier, drankje daar. ‘s Avonds met het eten schraapten Miranda en ik onze keel, en heel voorzichtig, ik liet het lafjes een beetje aan Miranda over, brachten we ter sprake dat we toch wel graag naar bed wilden; het was 21.00u. In onze verdediging: we waren ‘‘s nachts om 03.00u vertrokken.
De wekker werd de volgende dag om 07.30u gezet, dat kwam toch een beetje als een schok, want ik dacht dat we niet aan wekkers zouden doen. (Scheelt trouwens dat ik altijd rond 06.30 wakker word). Meteen kleren aantrekken, ontbijten, en rond 09.00 de deur uit, naar de liften. Jacolien en ik, met z’n tweetjes. Waar Miranda gebleven was, dat is weer een ander verhaal.
En wat hebben we een prachtige dag gehad. De zon scheen, het was rustig op de pistes, en de sfeer zat er lekker in. Miranda halverwege de dag getroffen bij een restaurant, en wij weer tot de laatste lift pistes op en af, en zo regelrecht de apres ski bar ingeskied. Ik dacht op z’n minst even te kunnen douchen tussentijds, maar zo werkt apres ski niet heb ik ondertussen geleerd.
Zondag herhaalde zich. We mochten een half uurtje later onze wekker zetten, gelukkig. Het sneeuwde deze dag, maar oké, dat hoort er natuurlijk ook een beetje bij. De bergen weer op, skiën, koffie hier, aperol spritz daar, (of tegelijkertijd), hamburgers, skiën, Jacolien en ik, weer met z’n tweetjes, (waar Miranda gebleven was, is weer een ander verhaal), toch nog een zonnetje, laatste lift natuurlijk, en dalafdaling, zo recht weer de apres ski bar in. En nee, deze keer had ik niet gerekend op een douche. Aangezien we deze dag zoveel gelachen hadden, bleek dit overigens de beste manier om opdringerige mannen op afstand te houden: ‘Ik heb maar 1 broek bij me, en die is nat van de plas.’
Jacolien, iemand die zich niet anders voordoet, iemand die op een doel afgaat, geen méér woorden vuil maakt aan iets dan nodig, die skies en helm kwijtraakt, maar ook weer terugvindt, haar hart openstelt; wat een geluk dat ik meegevraagd ben voor deze trip.
Ode aan Miranda
Lieve positieve Miranda, mijn forever 19 jarige zusje. Aanpakker en doorpakker met een aanstekelijk enthousiasme. Hooguit 8 dagen aan ski-ervaring maar desondanks met een zelfverzekerdheid van de pistes af, (die ik pas na 5 jaar had).
Miep was mijn thuis tijdens dit reisje, degene aan wie ik met een half woord iets over mijn kinderen kon vertellen, of met wie ik tussendoor even snel de dag, situaties en dynamieken kon analyseren en evalueren.
Miranda, die op dag 1 viel, en niet verder kon skiën, en op dag 3 ook viel en niet meer verder kon skiën, en daarmee de bingokaart vol had met verschillende manieren om van de berg af te komen.
Maar die desondanks niet minder heeft genoten. Misschien zelfs wel het meest uit het weekend heeft gehaald, want er is geskied, er was zon, gezelligheid, en sauna, en bíjna zelfs een klein knippien op de middag.
Miranda die me aan het eind van het weekend waarderend en taxerend aankeek, en zei: ‘Oké, het is mooi om te weten dat ik zelf ook nog wel zeker zo’n 10 jaar de tijd heb om leuke dingen te doen, en te weten dat ik dan nog goed in de markt lig.’
Miranda en ik die over 5 jaar naar Noord Friesland rijden om een boerderij met beton gaan bekijken, en daarna gaan knuffelen met 16 alpaca’s waarvan er eentje Miep heet.
